Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 033.jpeg

 Głosy się podniosły potwierdzające. Kochan Rawa obojętnie na nich spoglądał.
 — Mnie pana mojego żal — rzekł popędliwie — srogi żal! Skończyły się dla nas dni swobody i wesela. Z kolei zaprzężecie go do tego pługa, z którego jarzma ani się na godzinę wywyzwolić! Tak! teraz ani dnia, ani nocy, ani wytchnienia mieć nie będzie... We snach nawet troska zajrzy w oczy. Biedny pan mój! Korona śliczna, ale nie samą skroń, ciśnie ona całego człowieka, a zrzucić jej ani na chwilę nie można.
 Wojna? — musi być żołnierzem, pokój? — gospodarzem mu być trzeba; nocą stróżem... Hej! hej! dola nasza!
 Królem się będzie zwał, a w rzeczy niewolnikiem zostanie...
 Jaśko z Melsztyna potwierdzał, głowę pochylając.
 — Tak jest — rzekł — ale królestwo, kapłaństwo, królestwo, ojcostwo! Przez króle mówi Bóg, i żeby się stać godnym tego, wielkim a czystym trzeba być.
 Kochan Rawa wąsa pokręcił i skrzywił się.
 — No — dodał — i człowieczeństwa się wyrzec.
 Mnie mojego pana żal!
 Spojrzeli nań drudzy, nieodpowiadając.
 Kochan posunął się z wolna ku drzwiom, które