króla. Z łowów powracający Kaźmirz, wprost z konia przybył na krzyk i groźno, ale z małą ironją na ustach spoglądał na Dobka, który stał jak winowajca...
Pięknym był Kaźmirz w tej dobie swojego życia. Słusznego wzrostu, dorodnych kształtów, w pełni sił i zdrowia, z twarzą rysów szlachetnych, której jakiś obłoczek smutku dodawał uroku — miał w sobie majestat pański bez dumy, osłodzony dobrocią wielką.
Ubrany jak na łowy, z trąbką przez ramię przewieszoną, w czapeczce axamitnej na głowie, w sukni opiętej i płaszczyku, z mieczykiem u pasa, stał, wziąwszy się w boki, naprzemiany mierząc oczyma to Bończę, to niemca, który się z ziemi jęcząc dźwigał opylony i zobaczywszy króla, zwrócił się zaraz ze skargą ku niemu...
— Kto rozpoczął? o co poszło? zapytał Kaźmirz, zwracając się do Kochana.
— Niemiec się pierwszy do miecza porwał — odparł Rawa.
— Widzisz Hans — zawołał król — masz za swoje!
I pogroził Bończy.
— Ty byś zaraz ludzi zabijał! — rzekł i odwrócił się szybko.
Skończyło się na tém, ale tegoż wieczora, król, śmiejąc się, Bończę począł przezywać Fredrą,
Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 061.jpeg
Ta strona została uwierzytelniona.
