Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 066.jpeg

Naród czeski może się swym monarchą pochlubić! za wzór go rycerzom stawić.
 Milczał Zyndram, gładząc brodę, przeczyć nie śmiał.
 — Ludzie powiadają — dodał po cichu, widząc króla zamyślonego — że monarcha ten zapewne nie długo już panować będzie. Musi się synem wyręczać.
 — Chory jest na oczy — rzekł Kaźmirz. — Lekarz arab niecny człek, już go prawego pozbawił, lecz jeździł do francuzkich doktorów, wraca właśnie z Montpellier i Awinjonu, Bóg da...
 Król zadumany nie dokończył, i po małym przestanku rzekł, westchnąwszy.
 — Margrabia morawski Karol, godzien ojca! Jego i żonę jego Biankę kochają Czesi...
 — Ma on i nieprzyjaciół — szepnął Zyndram, który się zdawał dobrze uwiadomionym.
 Król popatrzył nań i zamilkł.
 W przyległej sali, w której zwykł był przyjmować, siedzący dworzanie, marszałek i służba poruszyła się, szeptano. Kaźmirz bacznego ucha nastawił.
 Wtem zlekka podniosła się u drzwi opona i cichym głosem oznajmił dworzanin dostojnych gości przybycie.
 Król zostawując Zyndrama przy rozłożonych klejnotach, żywo wyszedł do sali.
 W pośrodku jej stali oczekujący nań dwaj