tliwem młodej wdowie. Pelarz wysłuchał pierwszych zwierzeń i dopiero teraz przerwał uparte milczenie. Półgłosem, cichutko, jako przyjaciel rodu królewskiego, odradzał najmocniej to połączenie.
Agnes powinna była przez miłość dla swojej pani zapobiedz mu, aby Margarety nie uczynić najnieszczęśliwszą.
— Bywam często na Węgrzech — rzekł tajemniczo — tam i w Krakowie, gdzie przyjació[1] mam, nasłuchałem się dosyć o Polsce, przeszłym i teraźniejszym jej królu. Księżna przywykła do innych obyczajów, wyżyćby tam nie mogła. Kraj dziki, prawie bez dróg, rozbojów pełen, lasami zarosły. Niszczą go raz wraz tatarzy, litwa, krzyżacy, ruś, sąsiedni książęta. Miasta są drewniane, wsie, jak szałasy, lud skórami ledwie okryty, głody częste, niedostatek wielki.
Agnes słuchała ręce załamując, żegnając się i wzywając na ratunek patronów świętych.
Pelarz powoli, od słowa do słowa, począł z niechęcią mówić o młodym królu Kaźmirzu.
Wiedział on pewną historyę węgierską.
Stara ochmistrzyni zaklęła go, aby ją opowiedział. Naówczas Pelarz, dawszy się prosić i, jak zmuszony, z pięknemi dodatkami własnego pomysłu wyśpiewał całą sprawę Amadejów, czerniąc królowę i jej brata.
Według niego miał to być człowiek dziki, na-
- ↑
Błąd w druku; powinno być przyjaciół.
