nęli jacyś jezdni, których w ciemności ni twarzy ni odzieży nie było można rozeznać. Ciarach tylko dopatrzył się, że zbrojni byli, a rozmawiali między sobą hałaśliwie, głośno, niespokojnie, jak gdyby się kłócili...
Jeden z nich klął i nawoływał.
— Sam tu?
Ciarach się odezwał.
— A czego chcecie?
— Jechał kto tą drogą?
— Mało kto tą drogą jeździ — odparł chłopak
— A no — dziś, teraz, niedawno! Nie widzieliśta kogo?
Zbliżył się Wiaduch, i zwyczajem wieśniaczym na pytanie odpowiedział drugiem:
— A kogóż wam potrzeba?
Rozśmiali się słuchający.
— Ciekaw, bestyja, chłop.
— Pan tędy jechał jaki...
— Był jeden.
— Na jakim koniu?
Ciarach maść im i piękność opisał, i wnet się podniosły krzyki.
— To on! on!
— Jechał tędy, godzina temu albo więcej gdy ruszył dalej; konia miał zranionego w nogę i tu spoczywał, a posilił się, bo i my mu dali na co stało...
— Zdrówże był? nic mu?
Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 149.jpeg
Ta strona została uwierzytelniona.
