Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 153.jpeg

zawołał pan — bo ziemia ta moja jest i jak pies łże, kto mówi inaczej — siedziałeś spokojny — teraz dopiero poznasz, jakim ja być umiem!
 Boś skarżył na mnie.
 Wiaduch popatrzał nań.
 — Król na was skarżył przedemną, — odparł obojętnie — nie ja przed nim...
 Pan nie odpowiadał nic.
 — Czyńcie sobie co chcecie — dodał Leksa — wola wasza.
 Neorża miał widać wielką ochotę inaczej się z kmieciem rozprawić — lecz coś go wstrzymywało. Podniósł rękę do góry, pogroził.
 — Poznasz ty mnie! — zawołał — poznasz...
 I batem z całych sił skropiwszy konia, pobiegł dalej, a dwór i ludzie za nim się puścili.
 Wiaduch nałożył czapkę na uszy, ręce powkładał w kieszenie, obejrzał się ku studni, a że na zrębie wiadro stało, poszedł się napić z niego, otarł usta i tak obojętny, jak przyszedł, do swojego pługa powrócił.
 Ciarach myślał, że mu co powie.
 — Wiu hot! — odezwał się na konie i — orać począł...
 W chacie cicho było, ale w dni trzy urzędnik Neorży stóg siana z łąki Wiaducha w biały dzień zabrał do siebie. Na zapytanie odparł, że takie było przykazanie, że trzy miarki żyta miał zaraz przywieść Leksa i pół grzywny zapłacić.