Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 154.jpeg

 — Za co?
 Włodarz powtórzył krótko, że takie było przykazanie.
 Nazajutrz dwóch urzędników włodarskich wzięli gwałtem wóz i konie, niewiadomo dokąd i na jak długo. Ciarach, żeby mu chudoby nie zniszczono, siadł tam też i pojechał.
 Zaczynało się prześladowanie.
 Wiaduch cierpiał, lecz nie syknął, Garuśnica po całych dniach klęła.
 — Milczałabyś babo — rzekł do niej — nie pomoże to nic. Poczekamy mało, a jak się wilczysko nie nasyci rychło — no — to pociągniemy w świat. Ziemi jest dosyć... Jam ci nie niewolnik, a człek z pradziadów swobodny...
 Garuśnicy starą chatę opuścić, było jak życie stracić — płakała...
 Wóz z końmi spędzonemi ledwie powrócił, aż włodarz byczka z obory wziął. Takie było przykazanie. — Na polu, w trzodzie owiec, psy jego szkodę zrządziły umyślną, kilka owiec było pokaleczonych. Gdy Wiaduch zagadywał go o to, odpowiadał mu: — Przykazanie mam!
 Czekaj — nie koniec! będzie więcej.
 Jeden z czeladzi włodarskiej przyszedł potem wieczór, niby z wielkiej przyjaźni podszepnąć, żeby Wiaduch z podarkiem do Neorży pojechał przebłagać, ukorzyć się i o przebaczenie prosić.