Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 159.jpeg

 — Widzicie więc — dokończył Kaźmirz, żem ja od was nie lepszy — i mnie drą. A nie jeden Neorża, ale i drugich wielu...
 Trudno mi wszystko widzieć i być wszędzie...
 Tak się dalej przeciągnęła rozmowa, bo król o stan kmieci rozpytywał pilno. Gdy naostatek zabierał się do odjazdu, Wiaduch za połę sukni go ujął i całując ją szepnął.
 — Miłościwy panie — dobrzy dla nas być chcecie, uczyńcież to dla mnie, a między Neorżę a mnie nie wkładajcie palca... bo się mścić będzie. Ja sobie z nim poradzę.
 — Krzesiwem? spytał Kaźmirz.
 — To już na ostatnie danie zostawić muszę — odparł wieśniak... I głową potrząsnął.
 Przeprowadził króla aż do wrót.
 Tym razem Bogna wcale się nie pokazała, choć Kochan, który z królem był, a o piękności jej słyszał od pana, podglądał, czy nie zobaczy dziewczęcia. Matka z jakąś trwogą przeczucia, skryła ją w komorze, tak, że tylko przez szpary drzwi, mogła się przypatrywać królowi...
 Jechali nazad ku Krakowu, Kaźmirz przodem, tuż za nim Kochan, który odwiedzin tych inaczej sobie nie umiał wytłómaczyć, chyba tem, że mu dziewczę ładne w oko wpadło...
 Zagadnął więc o to, że Bogny im nie pokazano.
 Król się obejrzał nań szydersko.