Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 044.jpeg

jej to podejrzenie.
 — Co tam, proszę pani marszałkowej, już co między nami było to było, mniejsza o to, ale wiem, czem pani może N. Panu taką uczynić przyjemność, iż doprawdy nic nie będzie miał do odmówienia.
 Marszałkowa nagle zerwała się z krzesła i poskoczyła do powiernicy.
 — Mów, mów, cóż takiego? co?
 — N. Pan bardzo sobie życzy Plerscha, aby mu tę dziewczynę odmalował. Plerscha pod jakimś pozorem sprowadzić tu potrzeba i uczynić mu siurpryzę.
 Marszałkowa w ręce klasnęła.
 — Kto ci to mówił?
 — Ryx, poczciwy Ryx.
 — A, to doskonale! Natychmiast piszę do Wiszniowca; niech przyjdzie Zbąski i niech na całą noc kozaka wyprawi, aby mi Plerscha zaraz przywieźli. Posadzę go tu u siebie, sprowadzimy dziewczynę, odmaluje ją prędko, a ja królowi obraz w komnacie postawię. Posłać po Zbąskiego, natychmiast! — poczęła, siadając do stolika. Bóg ci zapłać, Grzybosiu. Myśl szczęśliwa!
 W tem zapukano do drzwi.
 — Cóż znowu o tej porze? — ozwała się Mniszchowa, a Grzybosia usłużna poszła do drzwi zobaczyć, kto się tak późno meldował.
 Był to podkanclerzy; człowiek pracowity, dwo-