Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 196.jpeg

 — Nie, N. Panie — poprawiła siostrzenica — trzeba powiedzieć, żem najprzywiązańszą z siostrzenic, która się stara myśl waszą odgadnąć i dla której największą przyjemnością w życiu jest chwilę drogich dni kochanego króla uprzyjemnić.
 Poniatowski zbliżył się ku niej, całując ją w rękę z zapałem po kilkakroć i z prawdziwą wdzięcznością.
 — Nie śmiejcie się ze mnie — dodał cicho — czasem serce stare uderzy, choć się je na wodzy trzyma.
 — Wam, N. Panie, wolno jest mieć fantazye, bo wam los szczęścia nie dał, uczyniwszy dobroczyńcą drugich — z zapałem także poczęła Mniszchowa. Naszym obowiązkiem tylko wam życie uprzyjemniać.
 — Gorzkie ono w istocie! — westchnął król i na podanem krześle usiadł naprzeciw obrazu.
 — Więc mi tego za złe nie macie? — spytał. To po prostu artystyczny kaprysik... niewinny, chère comtesse.
 — Nietylko że nie mogę mieć go za złe, ale błogosławię tę piękność, która miała szczęście choć chwilę rozjaśnić oblicze mojego króla kochanego.
 Patrzali oboje na obraz.
 — Kto to malował? — odezwał się po chwili — przysiągłbym że Plersch, choć go tu nie ma.
 Marszałkowa głową potwierdzający znak dała.