Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom II 079.jpeg

—   75   —

wówczas jeszcze małém dzieckiem był. Dobry pan, wszyscy go chwalą.
 — Tyle wiem, że radby dobrym być — odpowiedział Kaźmierz — ale ja o nim z posłuchu tylko mówić mogę.
 Spuścił głowę, Lassota napiwszy się trochę, począł być szczerszy i dodał po chwili.
 — Co mamy taić przed wami, toć swoich nie zdradzicie. My do niego do Sandomirza ciągniemy.
 — Do niego? — zapytał nieśmiało książe.
 — Tak jest — ciągnął daléj Lassota. Cała ziemia krakowska do niego wzdycha! Musi nam panem być! Nie pomoże nic. Słaliśmy byli do niego naprzód jednego zaufanego człeczka, aby mu doniósł o tém, Kietlicz go pochwycił i uwięził. Wybrało się nas więcéj różnemi drogami, musiemy go mieć.
 Pomięszany słuchał książe.
 — Ja tyle wiem — odparł po namyśle — że on rad spokojnie na Sandomirzu siedzieć, a o panowaniu na Krakowie słyszeć nie chce. Znam Goworka, mówili mi inni przyboczni. Wiecie, że za Kędzierzawego już nalegano nań, a przeciwko bratu iść nie chciał.
 — Wszystko my to wiemy — zawołał Bogorja — ale kiedy go ziemianie wołają, musi iść!
 — A cóż przeciw Mieszkowi macie? — zapytał książe.
 Tu wybuchli wszyscy razem.