Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom II 136.jpeg

—   132   —

 Nierychło Skarbny zbliżył się do siedzącego.
 — No co? — spytał — sprowadzą oni tu Kaźmierza?
 Mierzwa się strząsł.
 — Co ci w głowie — rzekł — tak dalece nie zaszło jeszcze. Nasz książę ma siłę.
 Juchim ruszył ramionami.
 — Jaką? gdzie? — spytał. — Zięciów swoich! Zięciowie mają sprawy swoje, z nich się żaden ani ruszy? A tu!! jaka siła!
 Sparł się na stole nad siedzącym.
 — A książę Kaźmierz? co to jest za pan?
 — Dobry pan — odpowiedział Mierzwa, — tak dobry, iż nie zechce bratu szkodzić! To nie może być!
 — Nie może? — więc innego wybiorą i posadzą — mówił Juchim — to u nich już postanowione! A kogo??
 Mierzwa zdawał się nie wiedzieć co odpowiadać, ruszył ramionami. W téj chwili stara kobieta w rodzaju zawoju na głowie, z twarzą pomarszczoną, milcząca przyniosła dzbanuszek i kubki, spojrzała z pogardą na Mierzwę, nie skinęła mu nawet głową, postawiła przed nim napój i szybko się oddaliła.
 Rzucił się podsędzia na ożywiające przyjęcie, nalał kubek i rozkoszując się, cały zatopiony w smakowaniu, pił a cmokał.