Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom I 253.jpeg

—   249   —

 Wskazał palcem na pierś swoją.
 — Ja syn sługi twéj, miłościwy królu!
 Tytuł ten nie czynił wstrętu Mieszkowi, choć do niego prawa nie miał i nie nosił go.
 — A gdzież są ci najemnicy? — zapytał.
 Między parobkami, którzy spojrzeli po sobie i łokciami się trącać poczęli, stało się zamięszanie chwilowe i, jakby za przyzwoleniem ich ogólném, starszy jeden z kijem w ręku, u którego uwiązana wisiała mała flaszeczka, wystąpił naprzód i gwałtownie rzucił się na kolana, wskazując towarzyszów,
 — Miłościwy królu, to my; Łupa, ja, Zgonina, o to ten, Bajda, Chromek i Brechun.
 Wstawszy Łupa począł szybko a frasobliwie, targając krótkie włosy.
 — A to nas winią, a to skarżą, a no i my tu przyszli do miłosierdzia pańskiego, my, Łupa, Bajda ta i wszyscy. Jak się pan nie zmiłuje a Bóg, to któż? ginąć przyjdzie.
 Pozostali za Łupą stojący, potwierdzali co za nich prawił.
 — Jakże to było? prawcie śmiało — odezwał się książę.
 Łupa począł śmieléj, potarłszy głowy.
 — A no, jak było, Bóg najjaśniejszy świadek że prawdę mówiemy, i że o to jak było. Choćby krzyż całować przyszło, my wszyscy gotowi, a choćby na żelazo i wodę. My nie jesteśmy lu-