Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/168

żeniami się dzielić z otaczającymi. To go nieco uspokoiło.
 Roger, myślał, zgadywał, rachował, i doszedł wreszcie do pewnego domysłu, który mu się zdawał szczęśliwym, szło o bardzo dyskretne sprawdzenie go, podniósł wejrzenie łagodne, acz poważne na Gorconiego, który skinienia czekał.
 — Panie Gorconi!
 — Do usług.
 — Nie byłbyś też tak grzeczny powiedzieć mi, czy nie obserwowałeś podróżnego, młodego człowieka, który stoi na poczcie, w którą się udał stronę.
 Gospodarz zaszczycony zaufaniem gościa, zbliżył się doń z miną tajemniczą.
 — Ten młodzieniec, rzekł po cichu — wczoraj przez nieświadomość zapewne, poszedł na wieczerzę do garkuchni.
 — Dokąd?
 — Do Pauzy.
 — A dziś?
 — Dziś, dziś, dziś, jeźli go nie ma tam, a tam rzadko kto skosztowawszy pójdzie dwa razy, dodał szydersko, już trudno mi zgadnąć.
 — Masz waćpan sprytnego chłopaka?
 — A! panie dobrodzieju — jak ogień, słysz, Franek, chodź tu.
 Roger wyjął złotówkę z kieszeni, chłopcu czarne oczki błyszczały jak dwa węgielki.
 — Idź, mój kochany, rzekł cicho Roger — do sklepu Mordka Szpetnego, wiesz, że na tyle jest pokój, gdzie czasem wino pijają, nie pytaj o nikogo, nie mów nic. Zobacz, czy tam nie ma młodego, nieznajomego pana.
 — Tego co wczoraj przyjechał na pocztę, z Turowa? pochwycił Franek.
 — Tego samego.
 — A jeźli jest? proszę pana.
 — Jeźli jest, zobacz z kim jest, i wymknij się.