Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/313

 — I pan tak chce sam zostać zawsze, odezwała się po długim przestanku.
 — Jak to pani rozumie? — zimno odparł Walter, mam już wiele znajomych.
 — Ale cóż to są znajomi? pan... pan się nie myśli ożenić?
 Walter się rozśmiał, Idalia zaczerwieniła.
 — Chybabym oszalał, rzekł głośno.
 — Dla czegóż? pan tak starym nie jesteś.
 — Pani znajdujesz?
 — Pan jesteś zajmującym, bardzo zajmującym i możesz się podobać.
 Walter zwykle surowy, począł się śmiać ironicznie, gorzko.
 — Żartujesz sobie pani ze mnie.
 — Słowo panu daje, że mówię seryo, zupełnie seryo.
 Na chwilę doktór zamilkł, popatrzył, ramionami ruszył.
 — Jak się pani zdaje, spytał, ile ja mogę mieć lat?
 — No, w najgorszym razie pięćdziesiąt kilka, choćby sześćdziesiąt.
 — A wie pani jaki zwykle bywa średni wiek człowieczy?
 — Nie, nie wiem, to pewna, że ludzie żonaci dłużej żyją niż bezżenni.
 — W jakiejże to pani czytała statystyce?
 — Nie pamiętam.
 — Ale dla czegóż tak pani idzie o mnie? — szydersko dodał Walter.
 — Ja się panu z moich dziecinnych i naiwnych do zbytku pytań wytłómaczę... Ile razy widzę człowieka możnego, bez rodziny, żal mi tych coby z nim jego szczęście podzielać mogli i jego samego, to położenie nienaturalne...
 Walter zamilkł.
 — Pani moja, rzekł poważnie, nie trzeba nigdy z ludźmi nieznajomymi dotykać kwestyj podobnych. Któż wie jakie się w nich bóle i wspomnienia porusza?