Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/254

 — Większy niż się pani zdaje — żywo rzekł Jaś — pozwolisz mi pani mówić od razu, szczerze i bez przygotowań?
 — Ale cóż to być może? — odgrywając zdziwienie pytała ochmistrzyni.
 — To rzecz bardzo prosta: przychodzę tylko pani spytać, czy chcesz być ze mną, czy przeciwko mnie?
 — Cóż to ma znaczyć?
 — Pani mnie rozumiesz, to nie potrzebuje tłómaczenia.
 — Ale ja bo jestem strasznie tępa.
 — Proszę nie żartować.
 — Dlaczego nie żartować?
 — Bo tu może nie jest chwila do żartów.
 — Dla pana... ale dla mnie?
 Jaś się zarumienił z gniewu.
 — Więc pani, jeszcze raz, ze mną, czy przeciwko mnie?
 — No? a gdy ani jedno ani drugie — z dumą odezwała się kobieta — z panem nie chcę, przeciw panu może nie śmiem, a może nie raczę...
 — A więc?
 — Niech pan to sobie dokończy. — Co my możemy mieć wspólnego — dodała po chwili namysłu — nic! nigdy nic... Pan jesteś tu jako krewny — ja jestem sługą — chyba myślałbyś mi pan ofiarować?
 — Właśnie — podchwycił Jaś — wszystko do podziału między nami.
 Aniela potrząsła głową wzgardliwie.
 — Ja nic nie chcę tylko spokoju — odpowiedziała z udaną obojętnością... nic... nikogo...
 Odwróciła się od niego i odeszła kilka kroków.
 — To pani ostatnie słowo?
 — Najostatniejsze.
 — A więc wypowiedzenie wojny?
 — E! zlituj się pan, — zaśmiała się — któż wojuje z kobietą? kto wojuje z dzieckiem? Ja wojny nie myślę rozpoczynać, ani nawet się bronić; jako kobieta ustąpię zawsze.