Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/472

 — Ale ci to nie przywykłemu może zaszkodzić? — rzekł Hieronim — ty rzadko w takiej porze się przechadzasz.
 — I owszem! i owszem; ale w którąż idziesz stronę?
 — Ku Zahałemu, jak widzisz!
 — To dobrze; ja chcę moją sienną stertę zobaczyć to będzie po drodze... pójdziemy razem.
 — Nie wiem tylko czy ty się ze mną zejdziesz?
 — O! ja tak szybko chodzę! nie uwierzysz! — prędko podchwycił Paweł. — Otóż, o czem to mówiliśmy! a! o tej przeklętej sukcesji! Wystaw sobie, wszyscy są za procesem...
 Hieronim powtórnie ramionami ruszył.
 — Jeśli chcą, niech próbują szczęścia...
 — I ojciec nawet...
 — Szanuję wolę jego, nie podzielam zdania...
 — A więc, ty, tobyś się gotów i zrzec coby na ciebie przypadło? — podchwycił niby śmiejąc się Paweł.
 — Zrzec się, nie — rzekł Hieronim — mam dzieci, panie Pawle; ale że należeć do procesu nie mogę to pewna.... pieniędzy nie mam, głowy do niego wcale... do czegóżbym się zdał?
 — Wszyscy mówią, że coś wygrać możemy!...
 — Dałby to Bóg, ja w to nie wierzę!
 Rozmowa toczyła się tak obojętnie, i do propozycji nie było jakoś zręczności; choć się Paweł usiłował zbliżyć do nich, szło mu oporem, język kołowaciał w ustach.... a tu strach jeszcze, by posłaniec nie nadbiegł.... Szczęściem byli w polu, gdzie ich odszukać było nie łatwo.
 — Co do mnie — powoli rzekł po chwili — ja muszę ojcu do procesu dopomagać.... nawet miałem tę myśl, żeby wszystkich co o to nie bardzo dbają schedy ponabywać i samemu już parać się z panem Sobockim.
 Hieronim spojrzał na niego, ale pan Paweł oczy miał spuszczone, minkę niewinną.
 — A! nabywasz — uśmiechnął się Hieronim. (Teraz to rozumiem — dodał w duchu — po co ze mną ku