Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/341

 — Daj ty mi pokój! machnął ręką Oxtul: polowanie się skończyło. Zwierzynyśmy nie dostali, odprawiono nas z kwitkiem. Z wielkich obietnic mały deszcz. Gniewam się na tego ciemięgę stolnika...
 — Słuchaj Oxtul, starych wróbli na plewy nie łowią, zakończył Czokołd.
 Odwrócił się potém i kazał sobie dać wódki i obwarzanka.
 — Przepraszam, ozwał się Oxtul, ale gdybyście wiedzieli jaki tu jest miód!
 — Ja nie pijam miodu i wybyście go pić nie powinni...
 — Zapewne, ale na naszą polską chorobę... hemorroidy... jedyne lekarstwo...
 Czokołd nie odpowiedział. Biedny Oxtul spojrzał nań jak myśliwy pogląda na zwierzynę, która daléj nad strzał mu się przemknęła i westchnął. Westchnienie to doszło uszu Czokołda, który był zupełnie spokojny.
 — Wzdychasz, rzekł obwarzanek jedząc, — prawda, smutna rzecz jest widzieć kogo się chce pochwycić, i nie módz wziąć. Jedźże choć na powrót do Cieszyma i oznajm mu, że mnie widziałeś. Dam ci poselstwo do niego.
 Oxtul zbliżył się ciekawie.
 — A co? a co chcecie bym mu powiedział od was?... No! dla czego nie? byle co takiego, by mi gęby nie popsuło.
 — Powiedzcie mu tylko tyle, dorzucił Czo-