Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/288

182

JAN KASPROWICZ

 Uda w wierzbę, kruk, jak kruk, wzdyć kraka!«
Tak rzecze — »A ty taka! wygnam! ty owaka!...«

 Wstań! nie bolej! nowy świat przed tobą!
  Jedwabnisty, strojny w jasne piórka!
 Niema co się zajmować chudobą,
  Niema co już na obce podwórka
 Chodzić, ślepić, czy do wideł nie trza,
  Czy nie trzeba czasem do powrąsła!...
 Delikatna będziesz tu i bledsza,
  Różna słodkość oblepi ci dziąsła,
 W szumie przejdzie doba ci za dobą —
Dziewczyno! wstań, nie bolej! nowy świat przed tobą!

 Któż cię żegnał — powiedz-że mi sama,
  Kiedyś przeszła za progi swej wioski?
 »Na damulę idzie, będzie dama,
  Aż się nad nią zlituje gniew boski!«
 Tak za tobą szepcą te kumole,
  Rówieśnice tak chichocą z cicha...
 »Juści«, mówią, »tak ją owies kole,
  Wyszła z licha i pójdzie do licha,
 Dyć, na oścież jest piekielna brama!«
Któż żegnał cię inaczej? powiedz-że mi sama.

 Matuleńka! — prawda! — Jakżeż córce
  Nie żałować jedynej matusi!
 Wszakżeż czucie ma bydlę w w obórce,
  A cóż człowiek? Łezki-ż nie wydusi
 Nawet jednej z pod ciężkiej powieki,
  Gdy go dola, jak ten listek z drzewa,
 Gdzieś poniesie na kraniec daleki —
  Ona dola, co smutki przywiewa
 I ucieka, jak złe, na rozwórce!
I jakżeż matuleńki nie żałować córce?!

 O, pamięta — nie dawne zbyt czasy!
  Nieraz matka przyjdzie tak wieczorem