Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/302

196

JAN KASPROWICZ

 Gdzie pogrzebne chorągwie i mary
  I lichtarze cynowe i płyty
 Potłuczone — snać z dawnej mogiły,
  I gdzie stoi od świec czarne pudło,
 Czyjeż oczy tak się łzą przymgliły?
  Któż w kąciku z tą twarzą wychudłą
 Tak wciąż jęczy śród pańskiej ofiary? —
W kościele, tam! pod chórem, gdzie katafalk stary...

 Któż tak krzyżem upada i wzdycha,
  Że ten dziaduś ze szklannym różańcem
 Modły swoje przerywa i z cicha
  Pomrukuje do siebie: »Ha! tańcem
 Abo inną zapewne rozrywką
  Nagrzeszyła, że w strasznej pokucie
 Tak żoruje... Juścić, taką dziéwką
  Miota większe, niż starym, zepsucie,
 Rozgardyasz różny, różna pycha —
Ulituj się jej, Boże! patrz, jak ciężko wzdycha«.

 Ulituj się! Bo czyjaż w tem wina,
  Że ten człowiek rówien słabej płonce,
 Którą, patrzaj, lada powiew zgina
  W pył przydrożny, w błoto kalające?
 Czyjaż wina, że ma w łonie swojem
  Jakieś źródło, z którego wytryska
 Złe i wokół rozlewa się zdrojem
  Jadowitym i nakształt bagniska
 Topi w sobie człowieczego syna
I lilie ziemskich córek — ach! czyjaż w tem wina?

 Czyjaż wina, że tak krwawe plony
  Zbiera z grzechu, chociaż ręką własną
 Jego ziaren nie posiał? Miliony
  Dusz w tej walce, jak płomyki, gasną,
 Narodzone w zgniłym grobie!... Boże!
  Boże wielkich i świętych tej ziemi,