Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/434

328

JAN KASPROWICZ

  »Widzę!...« »To prawda ma tak ciemne słanie,
 Jak ja, idź za nią o żebraczym chlebie:
Dla bliźnich żyj! cierp za nich! nie chciej nic dla siebie...«

 XLVII.
 To egzaltacya? o kupieckie dusze!
  Przed wami w własnym padnę interesie,
 Chcę zrobić gieszeft, czek wam podać muszę,
  Zacni maklerzy, co mi coś przyniesie:
  Obniżę poziom mej pieśni... Wszak w lesie,
 Obok wyniosłej, niebosiężnej jodły
  Rośnie krzewina, co jałowcem zwie się...
 Słusznie, gdy skrzydła, co was w górę wiodły,
W dół skręcą, trochę brudny i troszeczkę podły...

 XLVIII.
 Nic nie chciał Wojtuś dla siebie; tak za nic
  Miał niby swoją osobę; dziwoty
 Żadnej w tem niema, boć przecie od granic
  Najpierwszych latek aż do dziś, gdy złoty
  Spłynął nań promień i brał go w swe sploty,
 Uwite z wiedzy i marzeń, wokoło
  Nikt jakoś w sobie nie uczuł ochoty,
 By mu powiedzieć, że coś wart, że czoło
Powinien dumnie podnieść, spojrzeć w świat wesoło...

 XLIX.
 Miłość rodziców była tą miłością,
  Jaką otacza suka swe szczenięta:
 Jak szpik, co chłopskim właściwy jest kościom,
  Silna, choć kryła ją cisza, poczęta
  W trosk legowisku... Miłość owa, święta
 W swojej zwierzęcej prostocie, powoli,
  Niby pszenica ku ziemi nagięta,
 Gdy grad ją zbije na przepulchnej roli,
Zmieniała się w ten smutek, co do głębi boli.