Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/439

333

WOJTEK SKIBA

  Aby was z dolą zapoznać Wojtkową,
  Księdza gosposię przedstawię wam nową —
 Owóż stosowną chwileczkę upatrzę
  I powiem naprzód, że już była wdową,
 Po filozofie, tak, po Dyzmie Wiatrze,
I że ją odziedziczył ksiądz po swym konfratrze...

 LXIV.
 W Ponikiewicach mąż jej był dzwonnikiem
  I dzwonił zawsze, w piątki i niedziele:
 Czy komu domek zrobić pod krzyżykiem,
  Czy chrzcić, czy sute wyprawić wesele,
  Bim, bam, bum Dyzma na wieży w kościele.
 Chłopy, bywało, dobrze płacą za to,
  Więc i mój dzwonnik przed gminą na czele
 Szczycił się krową i bielutką chatą
I kożuch miał na zimę i surdut na lato...

 LXV.
 Że był piśmiennym, choć swoje nazwisko
  Zbawienia świętym podpisywał znakiem,
 Więc z swej mądrości zwykł się też chłopisko
  Chełpić przed księdzem — przecież nie był żakiem,
  Wiedział, że gwiazdy posiał gęstym makiem
 Pan Bóg na niebie, że ziemia to pieczeń,
  Co się na rożnie obraca, że ptakiem
 Słoń jest — chciał jeszcze w szale swych docieczeń
Czy słychać, jako rośnie trawa, ubezpieczeń.

 LXVI.
 »Dyć, jegomości«, mawiał do książulka,
  »Są-ci pyszałki, choć im z za kołniérza —
 No Boże odpuść! jak pan, co to Wólka
  Mu się należy — powrócił z Paryża
  I już nie klęknie u świętego krzyża,
 A, jeno dmie się, a tak dmie się sprośnie,