Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/458

352

JAN KASPROWICZ

 LIII.
 Nie wszystko jeszcze zmarło czucie we mnie,
  Nie wszystkie jeszcze przygasły płomienie!
 Mam ja w swem wnętrzu coś, co mi daremnie
  Zwierzęce bodaj rozbudza pragnienie:
  Oto ja chciałbym, aby straszne cienie
 Nad kolumnami waszych świątnic legły
  I, kiedy słodkie zdejmie was marzenie,
 Aby się zewsząd dzikie hordy zbiegły
I w waszym Panteonie pożogę rozżegły.

 LIV.
 Gdy się kościołów waszych zwalą szczyty,
  Gdy w rumowiska zmienią się ołtarze,
 Posąg Jowiszów kopnąłbym rozbity
  I w Apollina i Minerwy twarze
  Rzuciłbym ślinę ze śmiechem... Tak! w parze
 Z szalonym gniewem szedłby śmiech! Na dzieje
  Waszego końca jabym w mściwym żarze
 Nie łzę upuścił, jak duch, co boleje,
Lecz śmiałbym się, ach! śmiałbym, jak się szatan śmieje!!!«

 LV.
 I tyle było tej pieśni... W jej sercu
  Zamknął poeta, niby w czaszy świętéj,
 Krew swego serca: W wiosennym kobiercu,
  Co z czarnej roli i z słońca poczęty,
  Trującej woni zzieleniałe męty
 Łączą się w jedno z woniami zdrowemi:
  Tak i w tych zwrotkach... W ich labirynt kręty
 Rozlał duch jego między promiennemi
Falami zdrój, co tryska z podeptanej ziemi...

 LVI.
 Oto w tej chwili do izdebki wrócił —
  Zapewne z lekcyi... Zmęczony, wpółsenny,