Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 038.jpeg

PIEŚŃ XVII.

Słońce już padło, ciemna noc nadchodzi,
Nie wiem, co za głos uszu mych dochodzi;
Postoję mało, a dowiem się pewnie,
Dla czego płacze ta pani^[1] tak rzewnie.

Już to dziesiąte lato niebo toczy,
Jako me smutne zawsze płaczą oczy;
A dokąd mi się miły mój nie wróci,
Żaden na świecie troski mej nie skróci.

Już wszyscy inszy nazad przyjechali,
Którzy nieszczęsnej Troje dobywali:
Jam tylko sama bez męża została,
Sroga fortuna, ta mi go zajźrzała.^[2]

Bodaj był w ten czas, gdy do Sparty płynął,
Ten cudzołożnik^[3] na morzu zaginął; —
Uszłabych była tej ciężkiej żałości,
Przed którą prawie^[4] schną dziś moje kości.

Jako ptak, kiedy towarzysza zbędzie,
Nigdy na rózdze zielonej nie siędzie,
A między bory i pustymi lasy,
Sam jeden lata po swe wszystkie czasy,

Tak ja nieszczęsna w jego niebytności,
Muszę być zawżdy w trosce i w żałości;

1. Penelopa, żona Ulissesa.
2. pozazdrościła.
3. Parys.
4. do szczętu.