Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 129.jpeg

Pożegnawszy, szedł morzem ku polskiej granicy,
 Myśląc zacną Królewnę widzieć w swej łożnicy,^[1]
A Bóg mu tego życzył. Lecz, o panno święta!
 Nieprawieś z ojczyzny swej w szczęsną chwilę wzięta.
Ale zdarzy tenże Bóg, że tego stolicę
 Osiędziesz, u któregoś dziś za niewolnicę.
Rychło po tym weselu, cny hrabia z Tęczyna,
 Wjachałeś na starostwo swoje do Lublina
Wszem pożądny^[2], a tam nie wyszedł czas długi,
 Żeś wziął i województwo za swoje posługi.
Ale pomni, coś przyrzekł pięknej Cecylijej
 Wonczas, kiedyś na morze wsiadał do Szwecyjej.
Trudno nie pomnieć, miłość w dyamencie ryje
 Swe sławne^[3] obietnice i pod serce kryje.
Skoroś tedy ojczyste służby złożył z siebie,
 Wziąłeś przedsię^[4] swe rzeczy, z których ta u ciebie
Przodek miała, abyś był, Imię Pańskie święte
 Wziąwszy na pomoc, konał^[5] małżeństwo zaczęte.
Przeto, zebrawszy poczet przyjaciół niemały
 Tam, gdzie ku niebu patrzą kazimierskie skały,
Puściłeś się do Gdańska po głębokiej Wiśle,
 Morze i dalszą drogę mając na umyśle.
Nie wie człowiek, co dobrze, a czasem tak zbłądzi,
 Że swe szczęście za wielką niefortunę sądzi.

1. mowa tu o Katarzynie Jagiellonce, żonie Jan, księcia finlandzkiego a brata króla szwedzkiego, Eryka.
2. pożądany.
3. niezapomniane.
4. przedsięwziąłeś, zająłeś się swemi sprawami.
5. doprowadził do skutku.