Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 132.jpeg

Jeszcze mówił, a każdy już stał w swoim rzędzie
 Pogotowiu, czekając, co na koniec będzie.
A tymczasem proporzec duński podniesiono,
 Tamże się okazało, w czem dawno wątpiono.
Muzo! co dalej powiesz? — to, co dawna woła
 Przypowieść: dwiema i sam Herkules nie zdoła.
Żagiel i styr utrącon, nawa ustrzelana,
 Nakoniec, gdy już miała tonąć, poimana.
Jako potem dał to król w moc Panu naszemu,
 Co miał z Tęczyńskim czynić? bo przeciw szwedzkiemu
Spólną mieli; jako też Pań nasz z drugiej strony
 Starał się, aby Hrabia był wolno puszczony,
Próżno i przypominać, bo niżli^[1] do skutku
 Ta rzecz przyszła, Tęczyński od wielkiego smutku
Wpadł w niemoc, z której mu już (ach, wieści płaczliwa!)
 Wstać nie obiecowała Kloto zazdrościwa.
Częstokroć on nieszczęsny, dla ludzkiego daną
 Ulżenia, w ciężkim płaczu strawił noc niespaną.
Chciałli też na czas^[2] zasnąć, porwał się strwożony,
 Sny nadzwyczaj dziwnymi ze snu przebudzony.
A febra^[3], wziąwszy raz w moc, ustawnie gorzała,
 Susząc krew i wilgości stroskanego ciała.
Smak sfałszowany, wszytko odpadło od chęci,
 Myśli trapią, tu miłość, tu nieszczęście smęci.
Teskność z miary wychodzi, sił znacznie ubywa,
 A to jego przed śmiercią skarga obciążliwa:
Boże mój, i tem jeszcze skarzesz mnie smutnego,
 Że więźniem umrzeć muszę króla okrutnego?

1. zanim.
2. na chwilę.
3. gorączka.