Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 157.jpeg

 Dar boży tedy gładkość, a dar znamięnity,
Bo jeśli go ten nie da, zinąd nie nabyty,
Jako są insze rzeczy, których człowiek może,
Za swem staraniem dostać, — tu nic nie pomoże.

PIEŚŃ VII.

DO ZALOTNEJ.

Bodajci złe dni! — Nie chcesz mię miłować,
Bych się czuł, mógłci bych już podziękować.
 Biadaż mnie na cię^[1], to mi głowę psujesz,
 Inaczej nie wiem, jeno mię czarujesz.
Przypatrując się twej cudnej postawie,
Drugiby przysiągł, iżeś mu już prawie^[2].
 Biadaż mnie na cię etc.
Nie obiecujesz, ani też odmawiasz,
Jeno mię słowy próznemi zabawiasz.
 Biadaż mnie na cię etc.
Wszytko się boisz, ano niemasz kogo;
Nie każdyć kąsa, co to patrza srogo.
 Biadaż mnie na cię etc.
Mam z sobą więcej niż dosyć kłopota,
A wszytko mi się zda, że ciągnę kota^[3].
 Biadaż mnie na cię etc.
Nie karmże mię już tą nadzieją dalej,
Raczej mi powiedz: Mój miły! nie szalej.

1. biadaż mi z tobą.
2. żeś mu wzajemna.
3. kara średniowieczna, narażająca na śmieszność (zobacz objaśnienie przy „Pieśni o Sobótce”, Panna III).