Lukrecyą mię zwano, w Rzymiem się rodziła,
A iż im ma poczciwość gwałtem wzięta była,
Przez cię, zły królewicze, — to, com nie tak drogo
Szacowała, swą własną krew przelałam srogo.
Ja to, Klelia, płynę przez Tybrową wodę,
A za sobą zakładny huf panieński wiodę;
Ale iż się mnie znowu dopierał[1] król srogi,
Wydano mię, uchodząc pospolitej trwogi —
Gdzie jednak miasto grozy, jeszczem pochwalona
I z uczciwemi dary do domu wrócona.
Nie tylkoś nauczonym sławna rymem swoim,
Dziwujem się i sercu i uczynkom twoim,
Cnotliwa Telezyllo, bo gdyś usłyszała
O wielkiej swych porażce, wneteś broń porwała,
A twym śmiałym przykładem wszytka płeć niewieścia
Rzuciła się za tobą, i nie dałaś weszcia[2]
Nieprzyjaciołom srogim w miasto, choć zwalczone;
Przeto twe imę będzie na wieki pomnione.
Bógżeć zapłać, o królu, żeś ten most zbudował,
Pierwejem zawżdy szeląg nad potrzebę chował —
A dziś i tenem przepił, bo idąc do domu
Napozniej, od przewozu nie płacę nikomu.
_t.2_168.jpeg&oldid=1859465){kind=link}