Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 236.jpeg

i ludziom szkodzi; cnota, choć dobrze^[1] sama będzie, chwalebna jest i pożyteczna.
 Miłują tedy ludzie cnotę, a przy cnocie naukę; miłują też i pożytki. A prostych ludzi niczem rychlej nie przywabisz, jako hojnością, a dary. Ale taki przyjaciel trwały nie jest, abowiem datek więcej, niż ciebie miłuje, a kiedy nie będzie co dać, i przyjaciela nie będzie, okrom którzy na dobrodziejstwa pamiętają, których barzo mało.
 Trzeba tedy dwu rzeczy w tej mierze. Naprzód, abyś tak dawał, jakobyć zawżdy dostawało. Druga abyś tym dawał, którzy tego są godni, bo dobremu dobrze czyniąc, sobie dobrze czynisz.
 Ale i słowy może człowiek pożyteczen być drugiemu, kiedy mu w jego potrzebie poradzi, kiedy go z jakiej nieprzystojnej sprawy wystrzeże^[2]; za to wszytko człowieka ludzie miłują.
 Trzeci sposób jest zachowania dostawać^[3], kiedy kto komu jest ku rozkoszy^[4], w czem tego trzeba przestrzegać, aby dla podobania^[5] komu, przeciwko cnocie a przystojności nic się nie występowało. Chwalić go nie tak w oczy, jako przed ludźmi, kogo chcesz przyjacielem mieć, dobrze.

 Ale że jest rzecz niepodobna, wszystkim się podobać (bo co jeden miłuje, tem się drugi brzydzi)

1. nawet.
2. wystrzec się kogo z czego = przestrzec kogo o czem.
3. wziętości nabywać.
4. kiedy się stara być miłym w obcowaniu.
5. przypodobania się.