Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.3 169.jpeg

Nigdy go nieprzyjaciel jego nie pożyje,
 Lub nań fortelem pójdzie, lub nań wojska zbije.
Ja sam nieprzyjacioły jego chcę wojować
 I przeciwniki jego do gruntu zepsować.
Prawda i litość moja z nim zawżdy, a z strony
 Imienia będzie mego wielce podwyższony.
Rękę jego położę na morzu szyrokim,
 Drugą na Eufratowym strumieniu głębokim.
W potrzebach swoich do mnie zawżdy się uciecze:
 Tyś mój ojciec, Tyś mój Bóg i obrońca! — rzecze.
A ja go pierworodnym u siebie położę
 I wszytkim świata tego tyrannom przełożę.
W łasce mojej na wieki nie uzna odmiany,
 W przymierzu poszlubionem będzie zachowany.
Potomek w domu jego nigdy nie zaginie,
 Ani stolica, póki dzień torem swym płynie.
A gdzieby dzieci jego zakon mój wzgardziły,
 Ani posłuszne memu rozkazaniu były:
Onić kaźni nie ujdą za swe wszeteczności,
 I odniosą zapłatę godną swoich złości.
Ale jemu zachowam miłosierdzie swoje,
 I nie będą omylne nigdy słowa moje.
Nie zgwałcę ja przymierza swego; głos, podany
 Z ust moich, w odmienności nie będzie uznany.
Razem ja Dawidowi na stateczność swoję
 Słudze wiernemu przysiągł i przy temże stoję:
Nie ma ustać potomstwo w domu jego sławnym,
 Ani zacny tron jego, póki szlakiem dawnym
Prędkie słońce poleci i nieuchodzony
 Krąg miesięczny, a iściec^[1] na niebie niepłony.^[2]

1. świadek.
2. wierny.