Ręką to swą tylko sprawił,
Że nas z niewólstwa wybawił;
Jego to moc, Jego siła
Niewysłowiona sprawiła.
Okazał, co może bojem,
Wojując za ludem swojem;
Dał znać, jako sprawiedliwym,
Mszcząc się złych spraw na złośliwym.
Zyścił się w słowłe[1] zacnemu
Domowi Izrahelskiemu;
Dobrodziejstwo Jego wielkie
Oglądały kraje wszelkie.
Panu kwoli, wielka ziemi,
Śpiewaj z mieszkańcy swojemi;
Panu kwoli w lutnie grajcie,
I kornet z trąbą sprzągajcie.
Niechaj zagrzmi morze słone
I dusze w morzu zrodzone;
Niech się krąg ziemski raduje,
I co się na nim najduje.
Niech przed Pańską oblicznością
Rzeki kleszczą, niech z radością
Góry Pana przywitają:
Czasy wdzięczne nadchadzają.
Idzie, idzie Bóg prawdziwy,
Idzie sędzia sprawiedliwy;
Ten świat prawnie będzie sądził,
A lud wedle prawdy rządził.
- ↑
Błąd w druku — winno być: słowie.
_t.3_185.jpeg&oldid=1859768){kind=link}