Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.3 200.jpeg

Klękali (co winna rzecz tylko była Panu)
 Przed wołem, woła głupszy, który przywykł sianu.
Zapamiętali^[1] Boga, który je wybawił,
 Który cuda w Egipcie niesłychane sprawił,
Który nieujeżdżone w poły przeciął morze,
 Jedny przewiódł, a drugie zalał w tymże torze.
Więc też Pan, sprawiedliwym gniewem poruszony,
 Chciał je koniecznie zgubić, by był z drugiej strony
Mojzesz, wybrany Pański, nie prosił za niemi,
 A gniewu nie hamował modlitwami swemi.
Nawet i krajem onym pożądnym^[2] wzgardzili
 I Pańskim obietnicom prosto nie wierzyli.
Rozruch w okopie wielki, wielkie zamieszanie
 Uczynili, złamali Pańskie rozkazanie.
A Pan rękę swą podniósł, że tamże w piaszczystych
 Pustyniach poledz mieli i w górach skalistych.
A ich naród między nieżyczliwe pogany
 Po różnych kąciech świata miał być rozstrzelany.
I podali się w jarzmo Baal Fegorowi,
 I palili ofiary zdechłemu trupowi.
Co Pan widząc, gniewowi swemu wodze puścił,
 A na lud nieposłuszny srogą kaźń przepuścił.
Nie cierpiał krzywdy bożej Fineas cnotliwy,
 Ale mieczem złe karał; tymże Pański mściwy
Gniew uśmierzył, a sobie i potomstwu swemu
 Zjednał cześć niepodległą wiekowi żadnemu
Znowu przy spornej wodzie Pana obrazili,
 Mojzesza o niełaskę także przyprawili,

1. zapomnieli.
2. pożądanym.