Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 044.jpeg

—   36   —

 — A prawda, prawda! — rzekł Roda z kolei.
 — Jednak to dziwne, — dodał po chwili — bardzo dziwne. W każdym razie mróz nam pewno dobrze dokuczy, nim słońce wzejdzie. Chociaż nie wiem, jak będzie ze śniegiem? U nas, to jest na Księżycu, spada śnieg dopiero w dwadzieścia lub trzydzieści godzin po zachodzie słońca, a tu będzie już dzień nowy.
 — Może tutaj śnieg rychlej spada?
 Rozmawiając, posuwali się wciąż naprzód. Upał dnia ustawał nieco, a i oni już trochę przywykli do zwiększonego ciężaru swych ciał, tak że szło im się cokolwiek raźniej.
 Skały były już blizko. Pod nogami wyglądał tu i owdzie z piasku calec granitowy, w którego szczelinach trafiała się czasem nikła jakaś i pożółkła trawka.
 Stawali wtedy obaj nad nią i oglądali długo, starając się z tego źdźbła marnego wywnioskować, jak może bujniejsza roślinność na Ziemi wyglądać, o ile istnieje wogóle.
 Słońce właśnie zaszło i dwaj księżyczanie, do skał dotarłszy, szukali legowiska na noc, gdy w gęstniejącym szybko mroku uderzyła ich oczy olbrzymia jakaś postać kamienna, na poły ludzka, zwierzęca na poły. Ciało tego potwora, ze wszystkich znanych im istot, najwięcej jeszcze przypominało psa, który jako jedyne czworonożne zwierzę chował się wśród ludzi na Księżycu, jeno okrąglejsze było i więcej muskularne, a na wzniesionej szyi człowieczą dźwigało głowę.
 — Tutaj są myślące istoty na Ziemi, jak my, ludzie, albo szernowie — zagadnął po pewnym czasie niemego podziwu Mataret, — kiedy umieją robić takie rzeczy z kamienia.
 — Jeśli jednak tak wyglądają! — dorzucił Roda, wskazując ręką nieruchomego potwora...
 Straszno im było i smutno niewypowiedzianie. Wyszukali sobie kryjówkę w szczelinie skały o ile możności jaknajdalej od niesamowitego posągu i robili przygotowania, aby się jakoś zabezpieczyć przed spodziewanym mrozem nocnym, kiedy wschodnia część nieba poczęła się zwolna złocić i pokrywać jasną