Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 051.jpeg

—   43   —

 We drzwiach sali gry zaczepił go wytworny lokaj.
 — Pan nie we fraku? — rzekł, obrzucając go krytycznem spojrzeniem.
 Wściekłość ogarnęła pana Benedykta.
 Nie jestem we fraku, głupcze! — odparł z godnością o ile możności jak największą i odepchnąwszy zastępującego mu drogę służącego, wszedł do środka.
 Ale to drobne zajście zepsuło mu humor. Krążył przez pewien czas po sali, gniewało go to, że ludzie, na których dziś patrzył, przeważnie wygrywali, dochodząc do pieniędzy bez trudu a jemu sprawiając zgorszenie, a gdy wreszcie jakaś wymalowana kokotka poprosiła go o pożyczkę stu sztuk złota, odwrócił się bez słowa na pięcie i podążył z powrotem do hotelu.
 Tutaj Aza oczekiwała go już w jadalni.
 Po obiedzie we dwoje zjedzonym pan Benedykt podsunął śpiewaczce papierośnicę. Usunęła ją lekko dłonią.
 — Nie, dziękuję. Nie będę palić. A i pana proszę, abyś nie palił dzisiaj przy mnie. Muszę gardła na jutro szanować.
 Staruszek schował papierośnicę skwapliwie choć z pewnym smutkiem na dobrotliwej twarzy.
 — Przejdź pan do swego pokoju na papierosa — rzekła Aza — i wróć za chwile. Wszakże to obok.
 — Nie. Przeniosłem się o piętro niżej.
 — Dlaczego?
 — Tutaj było dla mnie zbyt drogo.
 Aza wybuchnęła śmiechem.
 — Pyszny jesteś, staruszku! Przecież pan masz mnóstwo pieniędzy.
 Pan Benedykt uczuł się dotkniętym. Pojrzał z ojcowską pobłażliwością na śmiejącą się dziewczynę i z lekkim wyrzutem w głosie wypowiedział głęboką sentencję:
 — Moja droga pani, kto pieniędzy nie szanuje, tego i pieniądze szanować nie będą. Ja mam, bo ich nie wyrzucam napróżno.