Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 162.jpeg

—   154   —

 — Tutaj. Patrz, czytaj.
 Jacek nachylił się i jął czytać w mroku zapadającego wieczoru.
 Stare, przed wiekami ręką w bukowem drzewie rznięte czcionki na pożółkłym, niezniszczalnym papierze odbite...
 — Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo.
 »To było na początku u Boga.
 »Wszystko się przez nie stało, a bez niego nic się nie stało, co się stało.
 »W niem był żywot, a żywot był światłością ducha.
 »A światłość w ciemnościach świeci, a ciemności jej nie ogarnęły...«
 Oderwał oczy od kart i spojrzał ze zdumieniem w twarz mędrca posiwiałego.
 Wargi starca poruszały się zwolna, jakby szeptem powtarzał zdania przeczytane:
 »Na początku było Słowo...
 — Nauczycielu?...
 Zwrócił głowę w jego stronę.
 — Tak jest. Wiedza moja cała, której życie poświęciłem, zdolna była tylko jedno wykazać: iż niema przeszkód, aby wierzyć. Te wszystkie śmieszne mary, te »oczywistości«, które rzekomo Objawieniu się sprzeciwiają, tak się przed myślą moją badawczą rozwiały, jak sen gorączkowy, parną nocą śniony: przed pustką stanąłem, pustką niepojętą a wszystkorodną, którą Słowo jedno wypełnić i zapłodnić jest zdolne...
 »Jedyną prawdą i rzeczywistością wśród płynącej fali jest duch. Z niego, dla niego i przezeń wszystko jest: Słowo stało się ciałem.
 — Amen! — odpowiedział głos jakiś z proga.
 Jacek wzniósł oczy.
 Pod ciężką kotarą drzwi, do dalszych izb gdzieś wiodących, stał ksiądz młody w czarnej sukni o suchej zastygłej twa-