Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 183.jpeg

—   175   —

dym zamykał pracownię przed dwoma dniami, wiem napewno, że nikogo w niej nie było...
 — Wczoraj jeszcze byłem na wyspie Cejlonie w towarzystwie mych braci...
 — Nyanatiloko! miej litość nade mną! Mów prawdę!
 — Prawdę mówię. Dziś — przed godziną czy może przed dwiema, modląc się, uczułem nagle, że w pracowni twojej dzieje się coś strasznego. Mimo największego wysiłku nie zdołałem zrozumieć, co to jest, nie mogłem więc powstrzymać katastrofy z odległości, a czułem, że niema chwili do stracenia.
 Jackowi kroplisty pot wystąpił na czoło.
 — Mów, mów dalej!
 — Nie wiele jest już do powiedzenia. Zamknąłem wszystkie zmysły, aby mi pozór świata zewnętrznego nie przeszkadzał i zapragnąłem znaleść się tutaj. Gdym oczy otworzył, zobaczyłem drut przyrządu twego przed sobą, — przeciąłem go.
 — Gdybyś się był zawahał przez jednę ćwiartkę sekundy, byłbyś pod wpływem wybuchu wraz z domem całym zamienił się w jedno nic po prostu.
 Nyanatiloka uśmiechał się, patrząc mu w oczy.
 — Nie wierzysz? — rzucił Jacek.
 — Czy wybuch maszyny twojej zdolny jest zamienić w nic to jedno, co naprawdę jest, ducha?
 Jacek zamilkł. Białemi dłońmi przetarł czoło kilkakrotnie i powstawszy, zaczął chodzić po pokoju. Po chwili dopiero odezwał się:
 — Nie mogę dziś mówić z tobą. Zbyt wielki chaos czuję w głowie i jestem po prostu myśleniem znużony... Dziwną rozmowę już miałem wczoraj wieczorem, która mi jeszcze z myśli nie wyszumiała.
 Urwał i przystanął — a potem naraz zwrócił się żywo ku Nyanatiloce.
 — Słuchaj! mów mi, co jest duch! Ciągle, ciągle słyszę to słowo... Wiem wiele, a o tem jednem nie mam pojęcia, cho-