Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 277.jpeg

—   269   —

 — Co słychać? — zapytał, wyskakując z automobilu.
 Dyrektor ruszył ramionami, nie witając go nawet ukłonem, choć zazwyczaj odnosił się doń z uprzedzającą grzecznością.
 — Robotnicy...? — zapytał Jacek.
 — Poszli — odparł dyrektor spokojnie.
 — Bezrobocie znowu?
 — A tak!
 — Kiedyż się to skończy?
 — Nie skończy się.
 — Jakto?
 — Ano tak. Poszli sobie i niema ich. Mówią, że już nie wrócą. Mnie się to wszystko znudziło. Niech dyabli wezmą taką robotę!
 Powiedziawszy to, odwrócił się na pięcie i poszedł, pozostawiając Jacka zdumionego na schodach.
 Teraz dopiero, obejrzawszy się, dostrzegł, że stoi około niego nieco opodal kilku ludzi, którzy przypatrują mu się z zajęciem, szepcąc coś między sobą. Niektórych z nich poznał; byli to robotnicy fabryczni, starsi majstrowie, innych jednak nie widywał nigdy w tej okolicy. Przez jeden moment miał ochotę zapytać się ich, co tu robią i czemu tak patrzą na niego, ale — ostatecznie co go obchodziło!
 Przygnębiony i bezradny począł schodzić ze schodów, zmierzając do czekającego na dole samochodu.
 Na ostatnim stopniu zastąpił mu drogę jeden ze znających go robotników.
 — Niech pan zaczeka!
 Jacek spojrzał nań ze zdziwieniem.
 — Czego chcesz, przyjacielu?
 Robotnik nie odpowiadał, lecz zagrodziwszy mu drogę jedną ręką, drugą dawał znaki po za siebie. Jacek mimowoli spojrzał w tę stronę. Z za węgła szedł ku niemu człowiek ogromny o ponurej, upartej twarzy pod rozwichrzoną czupryną.