Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 291.jpeg

—   283   —

 — Ekscelencja...
 — Nie, odparł tamten. — Jego Ekscelencja Roda nie jest łysy. Widziałem go. To musi być ten jego towarzysz, czy sługa, z którym przybył z Księżyca.
 Podszedł ku Materetowi.
 — Do tego domu nie wolno wchodzić — rzekł.
 — Ależ ja zawsze tu byłem...
 — To nic nie znaczy. Tem gorzej raczej. Kto wie, ptaszku, czy ty nie jesteś wspólnikiem...
 — Trzeba go związać — odezwał się drugi policjant.
 — Tak jest — przyświadczył pierwszy — i zaprowadzić na odwach lub wprost do Ekscelencji...
 Ponieważ kajdanki okazały się za wielkie na drobne ręce Matareta, więc związano mu dłonie sznurem i tak poprowadzono. Nie opierał się ani o nic nie pytał. Osłabienie ogarnęło go straszne, zaledwie powłóczył nogami, w oczach mu się ćmiło. Policjanci zauważyli wreszcie, że już nie może iść dalej, wsadzili go więc na rogu ulicy do samochodu i powieźli przed gmach jakiś wspaniały, którego on dotąd w wędrówkach swych po mieście nie zauważył.
 Tutaj wprowadzono go do dużej poczekalni, w której przesiedział z godzinę, nim drzwi się wreszcie rozwarły. Służący w liberji zawezwał go przed oblicze Ekscelencji...
 Mataret chwiejnym krokiem wszedł do gabinetu i — oniemiał. W pokoju z przepychem urządzonym, na krześle przed biurkiem, w bogatym stroju siedział — mistrz Roda.
 — Ty... to ty? — wykrztusił po chwili.
 Roda zmarszczył brwi.
 — Noszę tytuł ekscelencji, proszę o tem nie zapominać.
 Poczem skinąwszy na służącego, aby się oddalił, pozwolił Mataretowi zbliżyć się i usiąść.
 — Gdzie się ukrywałeś? — zaczął surowym tonem.
 — Jeść mi daj — jęknął Mataret — jeść i pić...
 Ekscelencja łaskawie nie wzbraniał mu się posilić, a kiedy