Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/209

— 197 —

radzić mi temu trzeba — i rozpatrzeć, co się da zrobić...
 Z temi słowy wyszedł z poczekalni małego dworca. Nie potrzebował wszakże iść daleko; tuż przy drzwiach wchodowych stał człowiek, mogący mieć około lat czterdziestu z długim batem w ręku, którym trzasnąwszy trzykroć, jakby na salwę, podszedł bliżej z zapytaniem:
 — Czy pan jesteś Harrisem T. Kymbale.
 — Tak jest, mój przyjacielu... nazywam się Kymbale.
 — Czy chcesz pan, żebym pana zawiózł do Santa-Fé? — pytał dalej nieznajomy językiem, który przypominał raczej mowę Cerwantesa aniżeli Coopera, gdy i z pozoru przedstawiał często tu spotykany typ na wpół hiszpański, wpół amerykański.
 — Czy chcę? Ależ naturalnie! — zawołał Kymbale.
 — Więc zgoda!...
 — A jak się nazywasz?
 — Izidorio.
 — Bardzo pięknie!... A kiedy jechać możesz?
 — Choćby zaraz; bryczka moja stoi zaprzężona.
 — Zatem jedźmy bez straty czasu! A pamiętaj, że jeżeli zasługą jest koni, że powóz