Cieszmy się wszyscy na tej naszej ziemi! Niech znikną kłótnie między rodzinami! Jak dawniej między ojcami naszymi, tak dziś niech będzie miłość między nami! Tobie zaś, Jezu, chwała nad chwałami, niech Ci brzmi zawsze tysiąca ustami!
Bóg się rodzi, moc truchleje, Pan niebiosów obnażony! Ogień krzepnie, blask ciemnieje, ma granice Nieskończony! Wzgardzony okryty chwałą, śmiertelny Król nad wiekami, a Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami!
Cóż masz, niebo, nad ziemiany? Bóg porzucił szczęście twoje, wszedł między lud ukochany dzieląc z nim trudy i znoje. Niemało cierpiał, niemało, żeśmy byli winni sami, a Słowo Ciałem itd.
W nędznej szopie urodzony, żłób Mu za kolebkę dano. Cóż jest, czym był otoczony? Bydło, pasterze i siano. Ubodzy! Was to spotkało, witać Go przed bogaczami. A Słowo Ciałem się stało itd.
Potem i króle widziani, cisną się między prostotą, niosąc dary
