Strona:PL Karol Dickens-Dawid Copperfield 118.jpeg

jabłka. Jakąż rozkoszą dla mnie byłby taki owoc soczysty. Nie mogłem o tem marzyć, lecz patrzyłem na nie z wielką przyjemnością i układałem sobie, że będę spał dzisiaj w chmielniku, pośród wysokich tyczek, obwieszonych zielonemi zwojami pięknych liści i jasnemi gronami nasienia.
 Po drodze spotykałem więcej niż zwykle włóczęgów, oglądali się za mną, zaczepiali i wołali na mnie, a kiedy uciekałem, rzucali kamieniami.
 Jeden szedł z żoną o podbitem oku, która niosła na ręku małe dziecko. Spojrzał na mnie zpodełba i krzyknął głośno, abym się zatrzymał. Chciałem uciec, ale nie miałem odwagi.
 — Chodź tu, kiedy wołają! — powtórzył tak groźnie, że mimowolnie prawie zbliżyłem się do nich.
 — Dokąd idziesz? — zapytał, chwytając mię za koszulę.
 — Idę do Duwru, panie.
 — A skąd idziesz? — nastawał, trzymając mię mocno.
 — Z Londynu, panie.
 — Złodziej?
 — Nie, panie — broniłem się prawie ze łzami.
 — Tylko nie kłam, a daj na piwo, bo źle z tobą będzie.
 Już chciałem oddać mu resztę pieniędzy, gdy spojrzałem na stojącą nieco poza nim kobietę, która wyraźnie potrząsnęła głową i bez głosu ustami wymówiła: „Nie“.
 — Nic nie mam, panie — szepnąłem, drżąc ze strachu i błagalnie patrząc na niego. — Jestem biedny.
 — Jestem biedny! — przedrzeźniał. — I dlatego ukradłeś chustkę mego brata.
 To mówiąc, zerwał mi z szyi chusteczkę i rzucił za siebie kobiecie.
 Ona wzięła to niby za żart i wybuchnęła śmiechem, odrzucając mi chustkę i wymawiając bez głosu: „Uciekaj!“
 Ale w tej samej chwili włóczęga wyrwał mi chustkę, odepchnąwszy mnie jak piórko w przeciwną stronę drogi, okręcił ją sobie na szyi i zaciśniętą pięścią uderzył kobietę.