Strona:PL Karol Dickens-Dawid Copperfield 149.jpeg

ciu byłem sam jeden pośród ludzi znacznie starszych. Nie znałem tu nikogo i nikogo nie obchodziłem. Pan Larkins nietaktownie zaczął rozmawiać ze mną o moich kolegach. Odpowiadałem sucho, chociaż to jej ojciec, lecz nie przyszedłem po to, aby mię ktoś obrażał.
 Stanąłem we drzwiach i z pewną goryczą patrzyłem na dość liczny zastęp oficerów, gdy — o nieba! — ona, to bóstwo błękitne, zbliża się ku mnie, pyta, czy już tańczę.
 — Jeżeli wolno z panią, miss Larkins! — odpowiadam, składając jej ukłon głęboki.
 — Z nikim więcej?
 — Z kim innym nie sprawiłoby mi przyjemności.
 Zaśmiała się, spojrzała mi w oczy tak dziwnie, lekko zarumieniona.
 — Następnego walca — i zniknęła w tłumie.
 Stanąłem przed nią, gdy zabrzmiał oczekiwany walc.
 — A może pan nie tańczy? — zapytała. — W takim razie kapitan Bailey.
 — Ależ tańczę! — schyliłem głowę.
 Uniosłem ją w objęciu od kapitana Bailey, dziwnie niesympatycznego mężczyzny, który spojrzał na mnie z ukrywaną złością. Ale cóż mię to mogło obchodzić? Tańczyłem z nią. Jak długo, nie umiem powiedzieć. Wzlatywałem w obłoki z niebieskim aniołem, olśniony, upojony, nieprzytomny.
 Ocknąłem się dopiero w sąsiednim pokoju. Siedzieliśmy oboje na niskiej kozetce. Ona się uśmiechała, podziwiając piękność bladej kamelji w mojej butonierce.
 Wyjąłem kwiat i podałem jej.
 — Śmiem jednakże nawzajem prosić o pamiątkę: jeden maleńki kwiatek z pani włosów, który czcić będę, jak nędzarz czci złoto.
 — Jesteś pan śmiały — rzekła. — Ale proszę.
 Podała mi kwiatek, który przycisnąłem do ust i ukryłem na piersi.