Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/31

 — Myślisz zapewne o zielonej łące? — zapytał raz odźwierny, który od pewnego czasu zauważył ciche zadumy Maleńkiej.
 — O zielonej łące... — powtórzyła z wielką rozwagą. — Co to znaczy zielona łąka?
 — To... to jest takie pole — odpowiedział cokolwiek zakłopotany, kręcąc kluczem między palcami i mimowoli wyciągając rękę w stronę kończącego się miasta.
 A czy ją także zamykają na klucz? — zapytała dziewczynka.
 — Na klucz? — powtórzył zdziwiony dozorca. — Nie, zwykle nie, jakże?
 — A czy tam ładnie, Bob?
 Nazywała go Bobem nieśmiało i delikatnie zarazem, ponieważ bardzo prosił o tę poufałość.
 — Ślicznie — zawołał. — O, bardzo prześlicznie! Trawa, kwiaty, żółte, niebieskie, różowe, wszystko wesołe, piękne, bardzo piękne.
 — Tam przyjemnie jest chodzić, prawda?
 — Spodziewam się! — zapewnił starzec.
 — A ojciec był tam kiedy?
 — Ojciec? hm, zdaje mi się, hm, myślę, że chodził dawniej.
 — To jemu bardzo smutno, że teraz iść nie może?
 — N... nie... niebardzo, moja mała — wyjąkał zakłopotany.
 — I im wszystkim — mówiła Emi, spoglądając na drepczące po bruku gromadki.
 Bob był mocno zmieszany, więc wyjął z szuflady kawałek owsianego cukru i ofiarował z uśmiechem gościowi. Był to najlepszy środek przerwania rozmowy, skoro wkraczała na tory drażliwe, i starzec umiejętnie go stosował.
 Od tego czasu jednak zaczęły się dla małej w przerwach dwutygodniowych wycieczki za miasto. Bob miewał wtedy popołudnie wolne, więc jeśli tylko pogoda sprzyjała, brał maleńką za rękę i zwolna, poważnie kroczyli przez ulice aż het, het, daleko, na jakąś łąkę lub pomiędzy drzewa, na miejsce starannie wybrane zawczasu, gdzie dziewczynka biegała i zrywała