Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/43

 Zrozumiał, że chodziło jej o ojca.
 — A przytem — rzekła znowu — tak wiele winna jestem pani Clennam... gdyby nie praca u niej, doprawdy, nie wiem czasem, coby było. Więc nie chciałabym za to być niewdzięczna, mieć przed nią tajemnice.
 — Pozwól mi, nim odejdę, zadać sobie jedno pytanie. Czy dawno znasz moją matkę?
 — Blisko dwa lata. Już przestali dzwonić, zamkną furtkę.
 — Czy przysłała tutaj po ciebie? Jakim sposobem cię znalazła?
 — Pani Clennam nie wie, gdzie mieszkam. Nigdy nie mówiłam jej tego. Bardzo potrzebowałam roboty, więc napisałam o tem ogłoszenie i prosiłam jednego znajomego, bardzo dobrego przyjaciela ojca, ażeby je bezpłatnie umieścił, gdzie można. Podałam jego adres. Pańska matka zgłosiła się do niego, on mię zawiadomił i natychmiast poszłam. Niech się pan śpieszy, zamykają furtkę.
 Szybko, życzliwie skinęła mu głową i pobiegła do ojca. Artur jeszcze się wahał, jakby chciał skończyć zaczętą rozmowę, wreszcie z wymownym gestem skierował się ku wyjściu.
 Ale furtka była zamknięta. Nie pomogły kilkakrotne uderzenia i zaczął przewidywać, że spędzi noc pod gołem niebem, gdy usłyszał głos tuż za sobą.
 — W pułapce, hm? To pan, panie Clennam?
 — Ach, to pan? Więc i pan został? — rzekł Artur, poznając Tipa.
 — Ja? To co innego. Jestem tutaj u siebie. Tylko Emi, nie wiem dlaczego, nie chce, żeby ojciec wiedział.
 — W takim razie, jako gospodarz, może mi pan co poradzi. Jest tu gdzie przenocować?
 — Najlepiej zawołam Emi — rzekł Tip, przyzwyczajony do opieki siostry.
 — Za nic w świecie! — zawołał Clennam. — Ostatecznie głupstwo. Noc prędko upłynie.
 — Zwłaszcza, że deszczyk kropi — żartował Tip złośli-