Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/134

 — A jednak uciekła pani? Przede mną, czy tak?
 — Tak — przyznała z wahaniem.
 — Dlaczego?
 Zaczerwieniła się aż po uszy.
 — Nie chciałam, aby mnie pan zaraz zobaczył, bo, bo... Niech mi pan pozwoli nie odpowiedzieć!
 Gerard spojrzał na nią badawczo.
 — Dałbym jednak wiele, aby usłyszeć tę odpowiedź. Sennorita, błagam, niech pani powie!
 Pochyliła główkę i rzekła nieśmiało.
 — Nie byłam przecież sama.
 — Nie była pani sama? Jak to mam rozumieć?
 — Ojciec był na dole.
 Ogarnęło go jakieś radosne przeczucie. Pochylił głowę.
 — Dlaczegóż nie chciała pani, aby ojciec był świadkiem naszego przywitania?
 Wyrwała ręce z jego dłoni, oplotła mu szyję ramionami i zawołała:
 — Nie chciałam, aby widział, jak cię kocham, z jakiem utęsknieniem na ciebie czekałam!
 Mocny Gerard ledwie się powstrzymał od wybuchu radości. Otoczył ją ramionami, przyciągnął do siebie i zapytał głosem, drżącym ze szczęścia:
 — A więc to prawda?
 — Tak — powiedziała, kładąc mu, głowę na piersi. — Możesz w nią uwierzyć.
 — Rezedillo moja! — przytulił ją mocniej. Po chwili odnalazły się ich usta i utonęli w długim pocałunku.
 — Kochasz mnie więc, myślałaś o mnie? — szepnął.
 — Tak.

132