Bezpośrednie emisje z rolnictwa, uwzględniające też jego ekspansję na nowe tereny (w tym deforestację) to 16−27% całkowitych antropogenicznych emisji gazów cieplarnianych. Dodatkowe 5−10% emisji to związane z rolnictwem i produkcją żywności emisje „poza farmą” – czyli powstające podczas produkcji energii wykorzystywanej w rolnictwie, transporcie i przetwórstwie żywności. Rolnictwo jest też głównym „użytkownikiem” słodkiej wody, a jej pobór na nawodnienia upraw dokłada się do zmiany klimatu jako przyczyna pustynnienia i susz. Do kluczowych działań ograniczających emisje dwutlenku węgla z sektora rolnego należy zmiana technik uprawy na takie, które ograniczają utratę węgla i przywracają jego pochłanianie przez gleby (dowiesz się o nich w ostatniej lekcji) oraz zmniejszanie zużycia wody. Drugim niezmiernie ważnym kierunkiem jest zmniejszanie ilości mięsa i produktów zwierzęcych w diecie. Jak możesz zobaczyć na rysunku 3 i 4, produkcja mięsa generuje wielokrotnie większe emisje CO2 niż produkcja jadalnych roślin – również tych o wysokiej zawartości białka (rysunek 4). Jak widać na wykresach, wysoki ślad węglowy wołowiny i przetworów mlecznych w połowie wynika z emisji metanu, ale w równym stopniu jest związany z emisjami dwutlenku węgla w wyniku wylesień i degradacji gruntów.
