Strona:PL Leopold Blumental Sherlock Holmes w Warszawie.pdf/22

 — Kto ona? — szepnąłem do Holmesa.
 — Zaraz się dowiesz!
 Winda uniosła nas na trzecie piętro. We troje podeszliśmy do drzwi numeru 44-go. Holmes ze złośliwym uśmiechem otworzył drzwi i grzecznie usunął się na stronę, puszczając przodem okazałą damę w kapeluszu z czerwonem piórem.
 I nie zdążyłem jeszcze przestąpić progu, kiedym usłyszał dźwięczny okrzyk: „Mama!“
 Za chwilę byłem widzem czułej sceny. Pani Klotylda obejmowała matkę i płakała z radości. Ludwiczek nieco blady z radosnego wzruszenia całował rączki teściowej. Holmes ostrożnie obwijał w pled pinczerka. A pani Grzmotnicka, sapiąc, mówiła: „Kochane dzieci! jak ja was szukałam!.. jak ja was szukałam!.. Panie Holmes! niech-no Pan tylko ostrożnie dotyka Filusia, bo bardzo nerwowy.“
 Zjedliśmy kolację w głównej sali hotelu w sześcioro (licząc w tem Filusia). Przy kolacji piliśmy dwadzieścia razy zdrowie genialnego Holmesa. Pani Klotylda, jej matka i Ludwiczek ściskali mu ręce przy każdym kieliszku. Pani Grzmotnicka przebrała nawet nieco miarę (trąbiła alasz kapitalnie), albo też była zmęczoną mocno po podróży: dość, że wcześnie udała się na spoczynek i zarządziła, aby Ludwiczek z Klotyldą też poszli na spoczynek, bo „zdrowia marnować nie należy w młodym wieku.“
 Kiedyśmy zostali we dwóch, dostrzegłem, że Holmes jest jakiś kwaśny.
 — Co ci jest? Czy nie jesteś zadowolony ze swego tryumfu?
 — Owszem… ale ręka mnie boli… patrz, mam siniaki…
 Pokazał mi rękę. Przeląkłem się?..