Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 10 021.jpg

A teraz przyszła tu zliczyć te głowy
I dzieciąteczek posrebrzyć włos płowy.

I tak nas zaszła noc nad tą głębiną
Z wyciągniętemi klęczących ramiony,
Jak te bociany, gdy loty rozwiną
Od gniazd, gdzie miały bezpieczne uchrony,
A niewiedzące są: wrócą, czy zginą,
Czy koła dawne obaczą i brony...^[1]
Więc tylko skrzydła na wichrach położą
I płyną — niebem nakryte i zorzą.
................

Sczerniały nagle wody. Mroki duże
Tak się rozwlokły po nich, jako chusta:
Zlękli się ludzie, że będziem mieć burze.
Ale był płonny strach i trwoga pusta,
Bo morze rado tak nosi się w chmurze
I poomacku w ciemnościach się chlusta,
A co o boki okrętu uderzy,
To warknie, jak zły pies, i kły wyszczerzy.

A już szedł rozkaz i dzwon już znać dawał,
Żeby się wszyscy do miejsc swoich mieli.
Więc naród hurmem z tych klęczek powstawał
I hurmem schodził po stromej grządzieli^[2]
Pod pokład. Jeszczeć wieczora był kawał,
Lecz każdy zawczas pilnował swej ścieli,^[3]
Bo ludu było w okręcie, jak mrowia,
I nie każdemu starczyło wezgłowia^[4].

1. Na strzechach lub pobliskich drzewach kładą wieśniacy koła wozowe lub brony, na których bociany zakładają swe gniazda.
2. Grządziel — drabinka z grządkami dla kur, tu przen. schodki.
3. Ściel — posłanie, legowisko.
4. Wezgłowie — poduszka pod głowę, tu miejsce na spanie, gdzieby można głowę położyć.