Alić najgęściej z porębu[1] naszego,
Od Liwca[2], Narwi[3] brunatne sukmany...
A w każdym inszy ruch, insza postawa.
Tak się to ziemia w narodzie wydawa.
Dopieroż tu się zapalą te oczy,
Dopieroż staną te lica w kolorze!
Ten z czapą jedzie wtył, ten ją wbok tłoczy,
Ten, jak lny, jasny, a ów, jak dąb w korze.
Lud zwięzły w sobie, żylasty,
Łeb prosto nosi, jest twardy w honorze,
A choć po równiach polistych rad siedzi,
Górny jest, jakby dziś był u spowiedzi.
Drugi ma ledwo ten kubrak na grzbiecie,
A patrz, jak ręce od siebie rozkłada!
Właśnie, jakoby choć z włóka[4] w powiecie
Na niego stała. Dokoła gromada,
A ten — tak, owak, a inak po świecie...
Każdego przeprze, każdego przegada,
Jakby podwójcim był albo ławnikiem[5].
Taki się z drogi nie namknie przed nikiem!
Najgłośniej prawił Opacz. Chłop, jak rzepa,
Szeroki w gębie na każdym jarmarku,
Lenił się nagiąć do pługa, do cepa,
Więc luzem chadzał przy drożnym szarwarku[6].
- ↑ Poręb lub poręba — miejsce w lesie, gdzie drzewa wyrąbane; przen. siedziba ludzka, okolica.
- ↑ Liwiec — rz. na Podlasiu. lewy dopływ Narwi.
- ↑ Narew — rz. prawy dopływ Wisły, przepływa w średnim biegu przez Podlasie.
- ↑ Włóka — miara polna, 30 morgów.
- ↑ Ławnik — jeden z sędziów wiejskich.
- ↑ Szarwark (niem.) — praca całej gromady przy naprawie dróg, budowie mostów, kościołów i t. p.
