| Str. | 56 | w. 20 | brak w A2. |
| » | — | » 27 | ,Wiatry‘ A1, P, PNU; ,Wichry‘ A2. |
| » | 57 | » 6 | ,leci kędyś‘ A1, P, PNU; ,zda się, słyszę‘ A2. |
| » | — | » 9 | ,Szepcą‘ A1, P, PNU; ,Szepcząc‘ A2. |
| » | — | » 10 | ,I‘ A1, PNU; ,A‘, P. |
| » | — | zam. | w. 10: ,A po przelocie każdej błyskawicy‘ A2. |
| » | — | w. 16 | ,śmie‘ A1, P, PNU; ,mógł‘ A2. |
| » | — | » 18 | ,Miota‘ A1, P, PNU; ,Miotał‘ A2. |
| » | — | » 26 | ,szamoce‘ A1, P, PNU; ,szamota‘ A2. |
| » | — | » 29 | ,grzmoce‘ A1, P, PNU; ,grzmota‘ A2. |
| » | — | po w. | 31: |
,I jeden tylko, mówią, jest ratunek,
Dla nieszczęsnego porwanego ducha:
Nie pacierz matki, nie zaklęcie druha,
Nie ust kochanych nawet pocałunek...
Lecz niech mąż silny weźmie poświęcany
Nóż — i nim w wiry skręcone uderzy —
I gdy zobaczy krople krwi, ślad świeży
Zadanej w serce latawcowi rany,
Niech nóż ten wbije przed progiem świetlicy...
A jeśli prawda, co mówi podanie,
Bólem odklęty z czarów nawałnicy,
»Porwany wichrem« znów na ziemi stanie. —
................
albo: Ostatnie słowa baśni tej nad głową
Przewiały, jakby echo konające
Poza ostatnią chmurą piorunową,
Gdy tęcza wstęg swych rozwiewa już końce...
— Ja słucham jeszcze — i tonę w zadumie
O tych nieszczęsnych, o tych smutnych duchach,
Których nad ziemią latają tysiące,
W szalonych dążeń i porywów szumie
I w marzycielskich wybuchach...
O tych, co burzą wieku pochwyceni,
Lecą zniszczenia i zagłady drogą,
